Itaque hoc frequenter dici solet a vobis, non intellegere nos, quam dicat Epicurus voluptatem.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Curium putes loqui, interdum ita laudat, ut quid praeterea sit bonum neget se posse ne suspicari quidem. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Nam bonum ex quo appellatum sit, nescio, praepositum ex eo credo, quod praeponatur aliis.

Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Duo Reges: constructio interrete. Respondeat totidem verbis. Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Quaerimus enim finem bonorum. Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es.

Nos cum te, M. Hoc sic expositum dissimile est superiori. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Conferam avum tuum Drusum cum C. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt;

Totum autem id externum est, et quod externum, id in casu est. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Si enim ad populum me vocas, eum. Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Quid enim? Nullus est igitur cuiusquam dies natalis. Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur?

Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Etiam beatissimum? Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent? Verum hoc idem saepe faciamus. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Ad eos igitur converte te, quaeso. Sed tamen intellego quid velit. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit; Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit.

-, sed ut hoc iudicaremus, non esse in iis partem maximam positam beate aut secus vivendi.

Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Ergo, inquit, tibi Q. Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere.

Ea possunt paria non esse. Sumenda potius quam expetenda. Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Frater et T. An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates? Sed ad rem redeamus; Id quaeris, inquam, in quo, utrum respondero, verses te huc atque illuc necesse est.

Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Hoc loco tenere se Triarius non potuit.

Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Ergo in utroque exercebantur, eaque disciplina effecit tantam illorum utroque in genere dicendi copiam. Dicam, inquam, et quidem discendi causa magis, quam quo te aut Epicurum reprehensum velim. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Quid ergo hoc loco intellegit honestum?

Quid enim possumus hoc agere divinius?

Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Etenim si delectamur, cum scribimus, quis est tam invidus, qui ab eo nos abducat? Si longus, levis dictata sunt. Si longus, levis. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem;