Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Quid ait Aristoteles reliquique Platonis alumni? Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. -, sed ut hoc iudicaremus, non esse in iis partem maximam positam beate aut secus vivendi. Duo Reges: constructio interrete. Recte, inquit, intellegis. Neutrum vero, inquit ille.

Deinde dolorem quem maximum?

Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. Hoc non est positum in nostra actione. Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Dat enim intervalla et relaxat. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Ut id aliis narrare gestiant? Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit.

Quonam modo? Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Quid ait Aristoteles reliquique Platonis alumni? Sed quid sentiat, non videtis. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est.

Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere.

Facete M. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Beatus sibi videtur esse moriens. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Sullae consulatum?

Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint.

Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat. Proclivi currit oratio. Restinguet citius, si ardentem acceperit. Dici enim nihil potest verius. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum.

Proclivi currit oratio. Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere.

Quis est autem dignus nomine hominis, qui unum diem totum velit esse in genere isto voluptatis? Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Qui est in parvis malis. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum.

At iam decimum annum in spelunca iacet.

Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Sic exclusis sententiis reliquorum cum praeterea nulla esse possit, haec antiquorum valeat necesse est. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Sed plane dicit quod intellegit. Haeret in salebra. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Sedulo, inquam, faciam.

Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem;

Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; An hoc usque quaque, aliter in vita? Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Et quidem saepe quaerimus verbum Latinum par Graeco et quod idem valeat; Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Hoc est non dividere, sed frangere. Quid est igitur, inquit, quod requiras? Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris.

Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit.

Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam;